ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਗੁਰਮੁਖ ਪਿਆਰੇ ਸ੍ਰ: ਮੱਖਣ ਸਿੰਘ ਜੀਓ,
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਫ਼ਾਲਸਾ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਫਤਿਹ॥
ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਜੋ ਲੇਖ ਇਸ ਨਾਂਮ ਥੱਲੇ
ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮਾਰ ਲਿਆ ਉਸ ਦੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਨੱਕ ਨਮੂਜ ਨੇ!
ਭੇਜਿਆ ਸੀ ਉਹ ਦੂਸਰੇ ਮੀਡੀਏ ਵਾਲਿਆਂ ਨਹੀਂ ਲਾਇਆਂ, ਸੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ਰ ਕਰਨ ਦੀ
ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਕਰਨੀ ਜੀ।
ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹੋਵਾਂਗੇ।
ਗੁਰਮਤਿ ਸੰਚਾਰ ਸਭਾ (ਜਰਮਨੀ)
ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮਾਰ ਲਿਆ ਉਸ ਦੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਨੱਕ ਨਮੂਜ ਨੇ!
ਕਬੀਰ ਦੀਨੁ ਗਵਾਇਆ
ਦੁਨੀ ਸਿਉ ਦੁਨੀ ਨ ਚਾਲੀ
ਸਾਥਿ। ਪਾਇ ਕੁਹਾੜਾ ਮਾਰਿਆ ਗ਼ਾਫਿਲ ਅਪੁਨੈ ਹਾਥਿ॥ (ਪੰਨਾ
1365)
ਜਿਨ੍ਹਾ ਨਾਉ ਸੁਹਾਗਣੀ ਤਿਨ੍ਹਾ ਝਾਕ ਨ ਹੋਰ॥ (ਪੰਨਾ
1384)
25 ਜੂਨ 2009 ਨੂੰ ਗੁਰਮਤਿ ਸੰਚਾਰ ਸਭਾ ਜਰਮਨੀ ਵਲੋਂ ਦਾਸ ਦੇ ਲਿਖੇ ਲੇਖ
‘ਅਗਿਆਨਤਾ ਚ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ’ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਵੀਰਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵੀਰ ਜੀ
ਵਲੋਂ ਸਵਾਲ ਨਸ਼ਰ ਹੋਏ ਸਨ।
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਵਾਲ ਹੀ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਲੇਕਨ ਇਹ ਸਵਾਲ
ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪੇਲੀਆ ਜੀ ਨੂੰ ਹੈ ਜੋ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਹੈ ਇੱਕ
ਹਿਸਾ ਨਹੀਂ। ਸਵਾਲ ਇਉਂ ਹੈ:ਮੇਰਾ
ਲਿਖਾਰੀ ਜੀ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨ ਭਰਾ ਹੋਣ ਨਾਤੇ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਦਸਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਨਗੇ ਕਿ ਗੁਰੂ
ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ੧੬੯੯ ਵੈਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ
ਸਾਜਿਆ ਸੀ? ਗੁਰੂ ਜੀ ਵਲੋਂ ਸਿਰ ਮੰਗਣ ਤੇ ਕੌਣ ਕੌਣ ਸਿਰ ਦੇਣ ਆਏ ਹਨ? ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ
ਲਬਾਣਾ ਵੀ ਸੀ? ਅਗਰ ਪੰਜੋਂ ਦੇ ਪੰਜ ਲੁਬਾਣੇ
ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਤੇ ਲਿਖਾਰੀ ਜੀ ਉੱਪਰ ਲਿਖਿਆ ਦਾਅਵਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ
ਅਸਲੀਅਤ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਹੈ।
ਹੁਣ ਜਵਾਬਾਂ ਵਲ ਔਂਦੇ ਹਾਂ:
ਸ. ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਪੇਲੀਆ ਨੇ ਜਵਾਬ ਆਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਣ
ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਨਾਂਹ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਦ ਕਿ ਸਾਡਾ ਅਧਾਰ ਗੁਰਮਤਿ ਸੀ। ਦੂਸਰਾ ਸ.
ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕਿਰਮੋਨਾ, ਜਸਵਿੰਦਰ ਲੁਬਾਣਾ ਅਤੇ ਘੋਤੜਾ ਜੀ ਸਨ। ਪਿਛਲੇ ਦੋਵੇਂ ਸਜਣ ਸਿੰਘ ਲਿਖਣਾ
ਭੁਲ ਗਏ? ਜਾਂ ਪਸੰਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਦਸਮ ਨਾਨਕ ਵਲੋਂ ਬਖਸ਼ੇ ਹੋਏ ਤਫ਼ਲਸ ਦੀ ਦਾਤ ਨੂੰ? ਵੈਸੇ ਸਿੱਖ
ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਈ ਮਿਸਾਲਾਂ ਹਨ ਕਿ ਕਈ ਲੋਕ ਬਗਲੀ ਵਿੱਚ ਦੋ ਦੋ ਮੋਹਰਾਂ ਰਖਦੇ
ਹਨ। ਜਿਹੜੀ ਜਿੱਥੇ ਕੰਮ ਆਵੇ ਵਰਤ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਗੱਲ ਇਕੱਲੀ ਮੇਰੇ ਸੁਹਿਰਦ ਵੀਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਤੇ
ਘੋਤੜਾ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਅਜਿਹੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹਨ। ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਸੂਝਵਾਨ ਸੱਜਣਾਂ ਦਾ ਮਾਨਸਿਕ
ਵਿਕਾਸ ਤੋਲਣ ਲਈ ਮਾਸਾ ਅਤੇ ਤੋਲ੍ਹਾ ਤੋਲਣ ਵਾਲੀ ਤਕੜੀ ਲੱਭਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਸੱਜਣਾਂ ਨੇ
ਕੇਵਲ ਲੁਬਾਣਾ ਅਤੇ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਲਫਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਿਰ ਹੋ ਗਏ ਲਗਦੇ
ਹਨ। ਵੀਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜ਼ਾਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਗੁਆਂਢੀ ਵੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਦਾਸ
ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸ਼ਪੱਸ਼ਟ ਕਰ ਦੇਣੀ ਚਾਹੇਗਾ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ (ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਹਿਬ ਵਿੱਚ ਦਰਜ਼) ਸਿੱਖ ਦੇ
ਜੀਵਨ ਦਾ ਆਧਾਰ ਹੈ। ਜੋ ਦਾਸ ਨੇ ਪਿਛਲੇ 18
ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਢਾਲਣ ਦੀ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਂਹ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਦਾਸ ਵੀ ਆਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਤੱਪੜ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਪਰ
ਵੀਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਨਾਂ ਦਾ ਇੰਨਾਂ ਮਾਣ ਰੂਪੀ ਬੁਖਾਰ ਹੋਇਆ ਕਿ ਆਪਣੇ ਨਾਂਮ ਨਾਲ
ਸਿੰਘ ਲਗਾਉਣਾ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ (ਜਾਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ!) ਅਤੇ ਦਾਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਫਤਿਹ
ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨ ਮਨਿ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ
ਹੋਰੁ ਸਿ ਕਾਂਢੇ ਕਚਿਆ। (ਫਰੀਦ ਜੀ ਪੰਨਾ
488)। ਆਪਾਂ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪਰਖਾਂਗੇ। ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ
ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ:
ਜੈਸੇ ਲਗ ਮਾਤਰ ਹੀਨ ਪੜ੍ਹਤ ਅਉਰ ਕੋ ਅਉਰ। ਪਿਤਾ ਪੂਤ ਪੂਤ ਪਿਤਾ ਸਮਸਰਿ
ਜਾਨੀਐ॥ ਸੁਰਤਿ ਬਿਹੂਨ ਜੈਸੇ ਬਾਵਰੋ ਬਖਾਨੀਅਤ। ਅਉਰ ਕਹੇ ਅਉਰ ਕਛੇ ਹਿਰਦੈ ਮੈ ਆਨੀਐ॥ ਜੈਸੇ ਗੁੰਗ
ਸਭਾ ਮਧਿ ਕਹਿ ਨ ਸਕਤ ਬਾਤ। ਬੋਲਤ ਹਸਾਏ ਹੋਏ ਬਚਨ ਬਿਧਾਨੀਐ॥
ਮੇਰਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਹਾਜ਼ਿਰ ਨਾਜ਼ਿਰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਜ਼ਾਤੀ
ਰੰਜਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਰਾਦਰੀ ਨੂੰ ਮਨ੍ਹਾਂ
ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਇਜਾਜ਼ਿਤ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਕਤਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਰਣ ਅਤੇ ਜ਼ਾਤ ਵੰਡ ਹਿੰਦੂ ਸੋਚ ਦਾ ਮਾਰਗ ਹੈ
ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਏਕੁ ਪਿਤਾ ਏਕਸ ਕੇ ਹਮ ਬਾਰਿਕ ਤੂ ਮੇਰਾ ਗੁਰ ਹਾਈ।
(ਪੰਨਾ 611)।
ਵੀਰ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਚਿੱਠੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ
ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਹੈ। ਪਰ ਵੀਰ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ
ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨ ਰਹੇ, ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਕਿਥੋਂ ਮੰਨਣੀ ਹੈ? ਇਹ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਤੁਹਮਤ
ਵੀ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ ਨੇ ਸੱਦਾ ਦਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਕੁੱਝ ਲਿਖਾਂ। ਇਹ ਗੁਰੂ ਸਹਿਬਾਨ
ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਪਛਾਣਦੇ ਹੋਏ ਗੁਰਮਤਿ ਦੀ ਜਿੱਥੇ ਭੀ ਅਵਗਿਆ ਹੋਵੇ ਉਸ
ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਸੋ ਦਾਸ ਨੇ ਸਿਰਫ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਇਆ ਹੈ।
ਸਚੁ ਪੁਰਾਣਾ ਨਾ ਥੀਐ ਨਾਮੁ ਨ ਮੈਲਾ ਹੋਇ॥ (ਪੰਨਾ 1248)
ਬੋਲਿ ਸੁਧਰਮੀੜਿਆ ਮੋਨਿ ਕਤ ਧਾਰੀ ਰਾਮ॥ (ਪੰਨਾ 547)
ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਇੱਕ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਪਿੜ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਕਿ ਏਥੇ ਬੁਰਿਆਈਆਂ
ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਗੋਂ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿ ਏਥੇ ਉਹ ਲੋਕ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਨੂੰ
ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਪਰ ਕਹਿੰਦੇ ਅਤੇ ਬੋਲਦੇ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ ਬੋਲਣ ਦੀ ਪਿਰਤ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਹਿਬ ਨੇ ਪਾਈ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅੱਗੇ ਹਰ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਤੋਰਨ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ
ਹੱਕ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਜ਼ਾਤ ਅਭਿਮਾਨੀ, ਹਿੰਦੂ ਦੇ ਵਰਣ ਵੰਡ ਦਾ ਹੱਥ ਠੋਕਾ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਜਦੋਂ ਸਮਾਜ ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਧਸਣ ਲਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਈ ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ
ਲਹਿਰਾਂ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਭਰਿਸ਼ਟ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਲੋਕ ਹੀ
ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਤਾਂ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰੀਸ ਕਰਦੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਉਸ ਦਲਦਲ
ਵਿੱਚ ਆ ਫਸਦੇ ਹਨ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ: ਦੇਖਾ ਦੇਖੀ ਸਭ ਕਰੇ ਮਨਮੁਿਖ ਬੂਝ ਨ ਪਾਇ॥ ਜਿਨ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਿਰਦਾ ਸੁਧ ਹੈ ਸੇਵ ਪਈ ਤਿਨ ਥਾਇ॥ (ਪੰਨਾ 27)
ਇਕ ਕੰਮ ਕਦੀ ਪਿੰਡ ਪੱਧਰ ਤੇ, ਕਦੀ ਸ਼ਹਿਰ ਪੱਧਰ ਤੇ, ਕਦੀ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਪੱਧਰ
ਤੇ ਅਤੇ ਕਦੀ ਕੌਮੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਇਹ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਨਾਂ ਥੱਲੇ ਸ਼ੁਰੂ
ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕੈਂਸਰ ਵਾਂਗ ਪੂਰੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਚੰਦ ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਹੀ
ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਹ ਹੰਕਾਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਸ ਫਿਰ
ਕੂੜ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਸਮਝੋ:
ਸਰਮ ਧਰਮ ਕਾ ਡੇਰਾ ਦੂਰਿ॥ ਨਾਨਕ ਕੂੜੁ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ॥ (ਪੰਨਾ 471)
ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹੀ ਕੂੜੀ ਕੂੜੈ ਠੀਸ (ਜਪੁ ਜੀ) ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਇਹ ਲੇਖ ਲਿਖਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮਨਹੁ ਕੁਸੁਧਾ ਕਾਲੀਆ ਬਾਹਰਿ
ਚਿਟਵੀਆਹ। (ਪੰਨਾ 85) ਦਾ ਪਤਾ ਲਗ ਸਕੇ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਜਿੰਨਾਂ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ
ਗੁੰਮਰਾਹ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ। ਮੇਰੇ ਲੇਖ ਅਗਿਆਨਤਾ ਚ ਅਸੀਂ ਕੀ
ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ
ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨੋ ਵੀਰ ਇੱਕ ਵੀ ਗੁਰਮਤਿ
ਅਧਾਰਤ ਠੋਸ ਦਲੀਲ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੇ ਸਿਰਫ ਹੱਠਧਰਮੀ ਬਿਰਤੀ ਹੀ ਅਪਣਾਈ ਰੱਖੀ ਦਿਸਦੀ ਹੈ - ਮੈਂ ਨਾ
ਮਾਨੂੰ ਵਾਲੀ।
ਭਾਵ ਸਾਰਾ ਵਰਤਾਰਾ ਧਰਮ ਅਤੇ ਪੰਥ ਵਿਰੋਧੀ ਹੀ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਬਹਾਨੇਬਾਜ਼ੀ
ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਰਮੋਨੇ ਵਾਲੇ ਵੀਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਰਸੀ ਤੇ ਕਿੰਨੇ
ਹੀ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ? ਖੰਡੇ ਦੀ ਪਾਹੁਲ ਛਕਾਉਣ ਸਮੇਂ ਸਿੱਖ
ਨੂੰ ਇਹ ਦ੍ਰਿੜ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਹਾਡੀ ਪੁਰਾਣੀ ਕੁਲ-ਵੰਸ਼ ਨਾਸ, ਜ਼ਾਤ-ਪਾਤ
ਨਾਸ, ਧਰਮ ਨਾਸ ਅੱਜ ਤੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖ਼ਾਲਸਾ ਹੋ ਗਏ ਹੋ। ਅੱਜ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ
ਮਾਤਾ ਸਾਹਿਬ ਕੌਰ ਅਤੇ ਵਾਸੀ ਅਨੰਦ ਪੁਰ ਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਇਥੇ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਮਸਲਾ ਹੀ ਹੋਰ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਇਹ
ਵੀਰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਧੂਹ ਕਰਕੇ ਬਾਬਾ ਮਖਣ ਸ਼ਾਹ ਲੁਬਾਣੇ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਮੁਰਾਰੇਵਾਲੇ ਨਾਲ
ਹੀ ਜੋੜੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਬਚਨ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਵਿਸਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸੁਹਿਰਦ ਵੀਰ ਪੇਲੀਆ ਜੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਿਖ ਕੌਮ ਦਾ ਹਿਸਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਹਾਂ ਅਖੇ ਲੁਬਾਣਾ ਇੱਕ ਸਿਖ ਕੌਮ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਗਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਿੱਖ
ਹੋਣ ਤੇ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਲੁਬਾਣਾ ਹੋਣ ਤੇ ਮਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ
ਆਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਪੂਰਨ ਵਾਸਤੇ ਕਰਨਾ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੀ ਹੈ?
ਵੀਰ ਪੇਲੀਆ ਜੀ ਇਹ ਭੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣਾ
ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ ਪਰ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਵਰਾਂ-ਸਰਾਪਾਂ ਦੀਆਂ ਮਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦਿਤੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਵੀਰ
ਜੀਉ! ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਬਰਾਦਰੀਆਂ ਦੇ ਹੀ ਇਤਿਹਾਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ
ਇਤਿਹਾਸ ਸਿੱਖੀ ਜੀਵਨ ਲਈ ਮਾਰਗ ਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦਾ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਦੀ
ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਰਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖ ਬਣਨ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਗੁਰੂ ਉਪਦੇਸ਼
ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋ ਕੇ ਜੀਵਨ ਜੀਵੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਾਣ, ਜ਼ਾਤ
ਬਿਰਾਦਰੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖੀ ਜੀਵਨ ਔਰ ਹੋਂਦ ਤੇ ਕਰੀਦਾ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਮਖਣ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਨੇ ਜਿਹੜੀ ਵੀ
ਘਾਲਣਾ ਘਾਲੀ ਹੈ ਬਤੌਰ ਸਿੱਖ ਹੋਣ ਦੇ ਘਾਲੀ ਹੈ ਨਾਂਹ ਕਿ ਲੁਬਾਣਾ ਬਿਰਾਦਰੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਹੋਣ
ਕਰਕੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜੀਵਨ ਗੁਰਮਤਿ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਬਰਾਦਰੀ ਤੋਂ। ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਹਿਮਾਕਤ ਕਿਉਂ ਅਤੇ ਕਿਸ ਲਈ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਇਹੀਓ
ਗੱਲ ਬਾਕੀ ਭੀ ਸਾਰੀਆਂ ਬਰਾਦਰੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਦੱਸਣ ਵਾਲਿਆਂ ਸਜਣਾਂ ਵੀ ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਵੀਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਲੁਬਾਣਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਕੂਲ
ਖੋਲ੍ਹੇ ਹਨ। ਪਰ ਵੀਰ ਜੀਉ! ਉਸ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਗਏ? ਤਾਂ ਕਿ ਤਹਾਨੂੰ ਵੀ ਗੁਰਮਤਿ
ਦੀ ਸਮਝ ਆ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ ਫੰਦਾ ਗਲੋਂ ਉਤਰ ਜਾਂਦਾ।
ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਹੈ? ਜਰਮਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ
ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਜਰਮਨ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ ਜੋ
ਜਰਮਨ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਖੋਲ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਵੀ ਰੋਜ਼ੀ
ਰੋਟੀ ਜਰਮਨ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਰਮਨ ਹੀ
ਤੁਹਾਡੀ ਬਰਾਦਰੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਹੋਰ ਵੀ ਤਾਂ ਸ਼ਖ਼ਸ਼ੀਅਤਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਲਈ ਵਿਦਿਆ ਅਤੇ
ਹੋਰ ਸਾਧਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਪਰ ਵੇਖਣਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਇਸ ਲਈ ਹੀ ਅਸੀਂ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ
ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮੁਖਤਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ
ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਸਨ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿਸੇ ਦੀ ਘਾਲਣਾ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਿਰਫ ਬਰਾਦਰੀ ਦਾ ਹੀ ਗੁਣਗਾਨ
ਹੋਇਆ।
ਪੇਲੀਆ ਵੀਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਤੋਂ ਜਲਦਾ
ਹਾਂ। ਪਰ ਵੀਰ ਜੀਉ! ਤੁਹਾਡੀ ਇਹ ਤੁਹਮਤ ਆਪੂੰ ਹੀ ਘੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਜ਼ਰਾ ਸੋਚੋ! ਸਾਰੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ
ਦਰ ਦਰ ਦੀ ਖ਼ਾਕ ਛਾਣਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਬਿਹਾਰੀ ਭਈਆਂ ਤੋਂ ਵਧ ਹੈਸੀਅਤ ਨਹੀਂ
ਜਿਸਨੂੰ ਤਰੱਕੀ ਦਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਂ! ਇਹ ਤਰੱਕੀ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਗੁਰੂ
ਦਰਸਾਏ ਸਿੱਖ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਜਾਂ ਸਿੱਖ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਏ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ, ਬਰਾਦਰੀ ਕਾਰਨ, ਨਾ ਬਣ
ਆਈ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੈਨਰ ਜਾਂ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਨਾਂ ਥਲੇ ਆਪਣੀ ਹੂੜ੍ਹਮਤ ਨੂੰ
ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਵਾਸਤੇ ਹੋਰ ਵਖਰਾ ਡੇਰਾ ਜ਼ਰੂਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਹਿਬ ਛਡ ਕੈ ਮਨਮੁਖ ਹੋਇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਬੰਦਾ। (ਪੰਨਾ 15)
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ
ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਵਲਗਣ ਮਨੁੱਖ਼ ਨਾਲ ਜੋੜਦੀ ਹੈ। ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਸਿੱਖਿਆ ਇੱਕ ਨਰੋਆ ਸਮਾਜ ਸਿਰਜਦੀ
ਹੈ ਜਿਥੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਲਗਦੇ ਹਨ।
ਪੇਲੀਆ ਵੀਰ ਨੂੰ ਜਪੁ ਬਾਣੀ ਹੀ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ
ਸਮਝ ਆ ਸਕੇ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਵਿੱਚ ਤਰੱਕੀ ਕਿਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤਰੱਕੀ ਦੀ ਤੁਸੀਂ ਗੱਲ ਕਰਦੇ
ਹੋ ਉਸ ਬਾਰੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਸਮੁੰਦ ਸਾਹ ਸੁਲਤਾਨ ਗਿਰਹਾ ਸੇਤੀ ਮਾਲੁ ਧਨੁ॥
ਕੀੜੀ ਤੁਲਿ ਨ ਹੋਵਨੀ ਜੇ ਤਿਸੁ ਮਨਹੁ ਨ ਵੀਸਰਹਿ॥ (ਜਪੁ ਜੀ)
ਮੇਰੀ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ
ਨਾਲ ਕੋਈ ਦਿਲੋਂ ਵਿਰੋਧਤਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਅਗਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੱਕ ਨਜ਼ਰ ਆਉਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪਹਿਲੇ ਲੇਖ ਦੀਆਂ ਇਹ ਸਤਰਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹ ਲਈਆਂ ਜਾਣ।
ਜੋ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹਨ: ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮੁਰਾਰੇ ਵਾਲੇ ਅਤਿ
ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਸਦਕਾ ਹੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਉਜੜਨ ਬਾਅਦ ਸਿੱਖ
ਕੌਮ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ (ਲਬਾਣਾ ਭਾਈਚਾਰਾ) ਨੂੰ ਇੱਕ ਖਾਸ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਵਸੇਬਾ ਕਰਾ ਸਕਣਾ ਅਤੇ ਜੋ
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਿਦਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਤਰੱਕੀ ਵਾਸਤੇ ਉੱਪਰਾਲੇ ਕੀਤੇ ਉਹ ਓਸ ਤੋਂ ਭੀ ਸ਼ਲਾਗਾਯੋਗ ਹਨ।
ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਐਮ ਐਲ ਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਬੇਹਤਰੀ ਲਈ ਕਈ
ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਉਪਰਾਲੇ ਕੀਤੇ ਜਿਸ ਵਾਸਤੇ ਉਹ ਮਾਣ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇ ਪਾਤਰ ਹਨ। ਮਹਾਨ ਗੁਰਸਿੱਖ ਅਤੇ ਪੂਰਨ
ਗੁਰਸਿੱਖ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਸ ਥਾਂਹ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਜਗਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸੇਧ ਲੈਂਦਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿ ਬਾਬਾ ਮਖਣ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ
ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਟੇਜਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਦਾ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਕਿਤੇ ਕਦੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਚੋਰ
ਅੱਖ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਪਈ ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਗੁਰਮਤਿ ਦੇ ਪੱਕੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ
ਸਨ। ਪਰ ਇਥੇ ਮਸਲਾ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਜਾਂ ਬਾਬਾ ਮੱਖਣ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮਸਲਾ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਪ੍ਰਤੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਨਾਂਮ ਤੇ ਲੁਟ ਮਚਾਈ ਹੋਈ ਹੈ ਅਤੇ ਕੌਮ
ਵਿੱਚ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਨਾਂਮ ਉੱਪਰ ਵੰਡ ਪੌਣ ਦੀ ਕੋਝੀ ਚਾਲ ਚਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਗੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੁਰਖਾਂ ਨੂੰ
ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਪੌਣ ਲਈ ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਸਵਾਰਥ ਵਾਸਤੇ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਦੂਸਰੇ ਜ਼ਾਤ
ਬਰਾਦਰੀ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਉੱਪਰ ਹਾਵੀ ਕਰਨ ਦਾ ਘਿਨੌਣਾ ਯਤਨ ਕਰਨ ਦੇ ਮਨਸੂਬੇ ਬਣਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਆਓ
ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸੇਧ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ?
1. ਖ਼ਾਨਮ ਬੇਬੇ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ - ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੀ ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਇਹ ਜਾਲ੍ਹ
ਬੁਣਿਆਂ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਮਸਲਾ ਆਰਥਿਕ ਹੈ ਪਰ ਆਰਥਿਕ ਮਸਲੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦਰ ਆਮਦ ਅਤੇ ਦਰ
ਖਰਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਧਰਮ ਮਸਲਾ ਇੱਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ ਦਰ ਆਮਦ ਹੀ ਆਮਦ ਹੈ। ਖ਼ਾਨਮ ਬੇਬੇ
ਨੂੰ ਇਹ ਸਲਾਹ ਉੱਪਰ
ਵਾਲੇ ਆਗਾ ਜਾਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜਾਨੀ ਕਿ ਬਾਦਲ ਸ੍ਹਾਬ ਹੁਣ ਬਾਦਲ ਜੀ ਦੇ ਵੀ ਅੱਗੋਂ ਆਗਾ ਜਾਨ ਹਨ,
ਅਡਵਾਨੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਸੋ ਨੀਤੀ ਸ਼ਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਪਾੜ੍ਹੋ ਤੇ ਰਾਜ ਕਰੋ।
ਹੁਣ ਬਾਦਲ ਜੀ ਦੇ ਕਾਕੇ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ ਪੋਸ਼ੀ ਦਾ ਤਿਲਕ ਤਾਂ ਹੀ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭੇਡਾਂ (ਵੋਟਾਂ) ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਭੋਲੇ
ਭਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਗੋਸ਼ਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੋਸ਼ਤ ਜਾਨੀ (ਵੋਟਾਂ) ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਕਈਆਂ ਕੋਲੋਂ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ
ਵਾਸਤੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦਾ ਗੋਸ਼ਤ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਗੋਸ਼ਤ ਬਦਲੇ ਬਹੁਤ ਸਸਤੇ ਭਾਅ ਤੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੇਬੇ
ਖ਼ਾਨਮ ਜਾਨੀ ਕਿ (ਬੀਬੀ ਜਗੀਰ ਕੌਰ) ਨੂੰ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲੀ
ਕਿ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਯੋਗਤਾ ਸੀ ਸਗੋਂ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਿਲੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਦਾ
ਵਡਾ ਭੰਡਾਰ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਸਿਰਫ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਸ ਆਗਾ ਖ਼ਾਨ ਨੇ ਹੋਰ ਬਰਾਦਰੀ
ਦੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਾਸਤੇ ਪਾਲ਼ ਰੱਖੀਆਂ ਹਨ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ
ਪਿਛਲੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਵਿੱਚ ਜਰਮਨੀ ਅਤੇ ਯੌਰਪ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਬਦਲਣ ਦਾ ਐਲਾਨ
ਕੀਤਾ। ਇਹ ਰੁਝਾਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦਲ ਬਦਲੂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਧਰਮ ਬਦਲੀ ਦਾ ਬਣਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਜ਼ਮੀਰ
ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਇੰਨੇ ਸਸਤੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਰਾੜਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਤ ਪਾ ਗਏ ਹੁਣ ਇਥੇ ਦਰ ਆਮਦ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵੇਖੋ
ਬੀਬੀ ਜਗੀਰ ਕੌਰ ਦੀ ਡੇਰਾਦਾਰੀ ਆਮਦ ਪੁਸ਼ਤ ਦਰ ਪੁਸ਼ਤ ਚਲੇਗੀ ਨਾਲੇ ਸਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਬਾਦਲ ਜੀ
ਦੇ ਬਰਾਬਰ। ਹੈ ਨਾ ਦੋ ਦੋ ਨਾਲੇ ਚੋਪੜੀਆਂ। ਪਰ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਹਲਾਲ ਤਾਂ ਲੁਬਾਣਾ ਬਰਾਦਰੀ ਹੀ ਹੋ
ਰਹੀ ਹੈ ਨਾਂਹ। ਜਿਸਦੀ ਮੇਰੇ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਾਤ-ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਜਾਲ੍ਹ ਕਰਕੇ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।
ਵੀਰ ਕਿਰਮੋਨਾ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਬਰਾਦਰੀ ਦੀ ਪਖੰਡਬਾਜ਼ੀ
ਕਰਨੀ ਹੀ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਹੈ ਨਾਂਹ ਨਾਲੇ ਚੋਰੀ ਨਾਲੇ ਸੀਨਾ ਜ਼ੋਰੀ! ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਦਾ ਨਾਂਹ ਹੀ ਕੋਈ
ਹੋਰ।
ਖਸਮੁ ਛੋਡਿ ਦੂਜੈ ਲਗੇ ਡੁਬੇ ਸੇ ਵਣਜਾਰਿਆ॥ (ਪੰਨਾ 470)
ਅੱਜ ਇਹ ਢਡਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਦਦੇ ਹਨ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਏਦਾਂ ਦੇ ਸਾਧ
ਨੂੰ ਸਦਣਗੇ ਫੇਰ ਖਬਰਾਂ ਔਣਗੀਆਂ ਫਲਾਨੇ ਦੀ ਬੇਟੀ ਜਾਂ ਫਲਾਨੇ ਦੀ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਏਹੀਓ ਹੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਨਾ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਡੇਰਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਕਰੀ ਜਾਣ ਡੇਰਿਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਚਾਪਲੂਸੀ -
ਕੌਣ ਰੋਕਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਧਰਮ ਦੀ ਗਲ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਤਾਂ ਜ਼ਾਤ, ਬਿਰਾਦਰੀ ਅਤੇ ਕੁਲ-ਵੰਸ਼ ਸਭ ਛੁਟ
ਜਾਣਗੇ। ਫਿਰ ਦਰ ਆਮਦ ਵਿੱਚ ਘਾਟਾ ਹੋਵੇਗਾ ਪਰ ਇਹੀ ਤਾਂ ਹਾਕਮ ਸ਼ਰੇਣੀ ਨੂੰ ਰਾਸ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ
ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਖੁਲ੍ਹੀ ਵੀਚਾਰ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਇਹ
ਵੀਚਾਰ ਵਿਟਾਂਦਰੇ ਦਾ ਰਾਹ ਮੇਰੇ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤਿਆਰ ਹਾਂ।
ਬਾਕੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੀਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝ
ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਮੁਾਖ਼ਲਫਤ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ ਮਾਣਹਾਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਿੱਖ
ਕੌਮ ਦੀ ਹੋਂਦ ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਮਸਲੇ ਹਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀਚਾਰ ਨਿਰਪੱਖ ਹੋ ਕੇ ਕੀਤੇ
ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਪੰਥ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।
ਹੁਣ ਔਦੇ ਹਾਂ ਘੋਤੜਾ ਜੀ ਦੀ ਪੁੱਛ ਵਲ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀਚਾਰ ਹੈ ਲੱਸੀ ਦੀ
ਛਬੀਲ ਨਹੀਂ ਲਗੌਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਭ ਖਿਆਲ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰੇ ਇਸ ਵੀਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਭਰਮ ਪੈ
ਗਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਛਬੀਲ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ੱਕ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਲੇਖ ਦੁਬਾਰਾ
ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਖੇਚਲ ਕਰਨ। ਹਾਂ ਜੋ ਉਹ ਏਸ ਬਾਰੇ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੂੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ
www.singhsabhscanada.com
ਉੱਪਰ ਕਲਿਕ ਕਰਕੇ ਲੱਸੀ ਵਾਲਾ ਪੁਰਬ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ
ਸਲਾਹ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਇਸ ਵੀਰ ਜੀ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਲੱਸੀ ਦੀ ਛਬੀਲ ਲੌਣ ਨਾਲੋਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੁੱਝ
ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਨਾਂਹ ਜਾਏ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਭੁੰਜੇ ਬੈਠ ਕੇ ਪਾਠ ਕੀਤਾ ਜਾਏ (ਇਹ ਖਿਆਲ ਵੀਰ ਮੇਰੇ
ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਹਨ)। ਕੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਮੁਰਾਰੇ ਵਾਲੇ ਡੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ?
ਅਗਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਗੁਰਮਤਿ ਅਸੂਲਾਂ ਦੀ ਘੋਰ ਉਲੰਘਣਾ ਹੈ। ਗੁਰਮਤਿ ਵਰਤ ਰਖਣ, ਹਠ ਕਰਨ ਦਾ
ਸਫ਼ਤ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੰਤਰ ਰੂਪੀ ਪਾਠ ਦਾ ਭੀ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਜਿੰਨਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਪਾਠ ਕਰੋ ਪਰ ਸਮਝ
ਕੇ ਕਰੋ ਤਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਢਾਲ ਸਕੋ ਇਹ ਹੀ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਮਕਸਦ ਹੈ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਗੁਰਸਿੱਖੀ ਇੱਕ ਜੀਵਨ ਜਾਚ ਹੈ। ਰਹੀ ਸਰਾਧ ਵਾਲੀ ਗਲ ਇਹ ਤਾਂ ਗੁਰੁ ਕੀ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ
ਵੈਸੇ ਹੀ ਮਨ੍ਹਾਂ ਹੈ (ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ 332 ਪੰਨੇ ਉੱਤੇ ਭਗਤ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸ਼ਬਦ ਪੜ੍ਹੋ ਰਾਗੁ
ਗਉੜੀ ਬੈਰਾਗਣਿ ਕਬੀਰ ਜੀ)। ਪੰਜਮੇਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪੁਰਬ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਸੜਾ ਸਰਾਧ
ਨਹੀਂ। ਸ਼ਹੀਦੀ ਪੁਰਬ ਮਨੌਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਗੁਰੁ ਸਹਿਬ ਦੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਲੈਣ ਲਈ ਹੈ ਕਿ ਸੱਚ ਅਤੇ
ਸਿਧਾਂਤ ਲਈ ਭਾਵੇਂ ਜਾਨ ਭੀ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਨੀ ਪਏ ਸੱਚ ਦਾ ਪੱਲਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ।
ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਸਾਰੇ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਨਿਮਰਤਾ ਸਹਿਤ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ
ਸਿੱਖਿਆ ਲੈਣ ਲਈ ਬਾਣੀ ਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਹੈ ਬਾਣੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦਾ ਅੱਜ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਤੋਂ ਹੀ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਅਰੰਭ ਕਰ ਦਿਓ ਤਾਂ ਕਿ ਆਹ ਅਤੇ ਔਣ ਵਾਲਾ ਵੇਲਾ ਸਫਲਾ ਹੋ ਸਕੇ। ਗੁਰੂ ਭਲੀ ਕਰਨ।
ਭੁਲ ਚੁੱਕ ਲਈ ਖਿਮਾ ਦੀ ਯਾਚਨਾਂ
ਮਲਕੀਅਤ ਸਿੰਘ (ਮੁਖ ਸੇਵਾਦਾਰ)
ਗੁਰਮਤਿ ਸੰਚਾਰ ਸਭਾ
(ਜਰਮਨੀ)
Phone: 0176-29920366
